آشنایی با مسائل مربوط به پزشکی

گمراهی ، تحریک ، غش و سمیت قلبی عروقی ، از جمله افت فشار خون ، برادی کاردی و تاکی کاردی گزارش شده است. در موارد مصرف بیش از حد قابل توجه ، نارسایی کلیه و آسیب کبدی امکان پذیر است. مصرف بیش از حد زیاد معمولاً در صورت مصرف هیچ داروی دیگری به خوبی تحمل می شود.

اقدامات درمانی

بیماران باید در صورت لزوم به صورت علامتی درمان شوند. ظرف مدت یک ساعت از مصرف مقدار بالقوه سمی ، باید ذغال فعال در نظر گرفته شود. روش دیگر ، در بزرگسالان ، شستشوی معده باید ظرف یک ساعت از مصرف یک دوز بیش از حد بالقوه تهدید کننده زندگی در نظر گرفته شود.

از خروج ادرار خوب باید اطمینان حاصل شود.

عملکرد کلیه و کبد باید از نزدیک کنترل شود.

بیماران باید حداقل چهار ساعت پس از مصرف مقادیر بالقوه سمی مشاهده شوند.

تشنج مکرر یا طولانی مدت باید با دیازپام وریدی درمان شود. اقدامات دیگر ممکن است با شرایط بالینی بیمار نشان داده شود.

5. خواص دارویی
5.1 خواص فارماکودینامیکی
طبقه بندی دارویی: محصولات ضد التهاب و ضد رماتیسم ، غیراستروئیدی ؛ مشتقات اسید پروپیونیک.

کد ATC: M01AE01

ایبوپروفن مشتقی از اسید پروپیونیک با فعالیت ضد درد ، ضد التهاب و ضد تب است. تصور می شود که اثرات درمانی دارو به عنوان NSAID از اثر مهاری آن بر روی آنزیم سیکلو اکسیژناز ناشی می شود که منجر به کاهش قابل توجهی در سنتز پروستاگلاندین می شود.

داده های تجربی نشان می دهد که ایبوپروفن هنگامی که به طور همزمان تجویز می شود ، می تواند اثر آسپیرین با دوز پایین را روی تجمع پلاکت ها مهار کند. برخی از مطالعات فارماكودینامیكی نشان می دهد كه در صورت مصرف دوزهای منفی 400 میلی گرم ایبوپروفن در طی 8 ساعت قبل یا در عرض 30 دقیقه پس از آزاد كردن فوری دوز آسپرین (81 میلی گرم) ، اثر كاهش یافته آسپیرین در تشكیل ترومبوكسان یا تجمع پلاكت ها رخ داده است. اگرچه عدم قطعیت در مورد برون یابی این داده ها به وضعیت بالینی وجود دارد ، اما احتمال استفاده منظم و طولانی مدت از ایبوپروفن می تواند اثر محافظت از قلب از استیل سالیسیلیک اسید با دوز پایین را کاهش دهد. هیچ اثر مرتبط با بالینی برای استفاده گاه به گاه ایبوپروفن در نظر گرفته نمی شود. (بخش 4.5 را ببینید)

5.2 خواص فارماکوکینتیک
ایبوپروفن به سرعت از دستگاه گوارش جذب می شود و حداکثر غلظت سرم 1-2 ساعت پس از تجویز رخ می دهد. نیمه عمر حذف تقریباً 2 ساعت است.

ایبوپروفن در کبد به دو متابولیت غیرفعال متابولیزه می شود و اینها ، همراه با ایبوپروفن بدون تغییر ، از طریق کلیه یا به صورت مخلوط دفع می شوند. دفع از طریق کلیه سریع و کامل است.

ایبوپروفن به طور گسترده به پروتئین های پلاسما متصل است.

5.3 داده های ایمنی پیش بالینی
قابل استفاده نیست

6. مشخصات دارویی
6.1 لیست مواد افزودنی
سلولز های میکروکریستالی

کراسکارملوس سدیم

مونوهیدرات لاکتوز

سیلیس بی آب کلوئیدی

سدیم لوریل سولفات

استئارات منیزیم

مواد کمکی اضافی:

Opaspray سفید M-1-7111B *

پراکندگی رنگ خشک ، سفید 06A28611 **

* Opaspray white M-1-7111B شامل روح متیله شده صنعتی ، آب تصفیه شده ، هایپرملوز 2910 و دی اکسید تیتانیوم است

** یا ترکیبی از Opaspray white M-1-7111B ، هایپرملوز و تالک

آب متیل شده صنعتی NB و آب تصفیه شده در طی فرایند خشک کردن حذف می شوند

6.2 ناسازگاری
قابل استفاده نیست

6.3 ماندگاری
بسته های تاول زده شده PVC یا PVC / PVDC: 36 ماه

6.4 اقدامات احتیاطی ویژه برای نگهداری
بسته های تاول زده شده PVC یا PVC / PVDC: از بالای 25 درجه سانتیگراد نگهداری نکنید ، آن را در بسته اصلی نگهداری کنید.

6.5 ماهیت و محتوای ظرف
بسته تاول زده شده از پلی وینیل کلراید شفاف (پی وی سی) با پشت ورق فویل آلومینیوم - بسته بسته 60 یا 100 قرص.

بسته تاول زده شده شامل فیلم پلی وینیل کلرید شفاف (PVC) است که روی یک صورت با پلی وینیلیدن کلراید (PVDC) با پشت ورق فویل آلومینیوم پوشانده شده است - بسته بسته 60 یا 100 قرص.

همه اندازه بسته ها به بازار عرضه نمی شوند.

6.6 اقدامات احتیاطی ویژه برای دفع و سایر کارها
هیچ یک.
7. دارنده مجوز بازاریابی
محصولات میلان

20 ایستگاه نزدیک

Potters bar

هرتس

EN6 1TL

اختلالات قلبی و اختلالات عروقی: ادم ، فشار خون و نارسایی قلبی همراه با درمان NSAID گزارش شده است. مطالعات بالینی نشان می دهد که استفاده از ایبوپروفن ، به ویژه در دوزهای بالا (2400 میلی گرم در روز) ممکن است با کمی افزایش خطر وقایع ترومبوتیک شریانی مانند انفارکتوس میوکارد یا سکته مغزی همراه باشد (به بخش 4.4 مراجعه کنید).

عفونت ها و آلودگی ها: رینیت و مننژیت آسپتیک (به ویژه در بیماران مبتلا به اختلالات خود ایمنی موجود ، مانند لوپوس اریتماتوی سیستمیک و بیماری بافت همبند مخلوط) با علائم سفتی گردن ، سردرد ، حالت تهوع ، استفراغ ، تب یا گمراهی (بخش 4.4 را ببینید).

تشدید التهابات مربوط به عفونت همزمان با استفاده از NSAID ها شرح داده شده است. اگر علائم عفونت در هنگام استفاده از ایبوپروفن رخ داد یا بدتر شد ، بنابراین بیمار توصیه می شود بدون تاخیر به پزشک مراجعه کند.

اختلالات پوستی و زیرپوستی: در موارد استثنایی ، عفونت های شدید پوستی و عوارض بافت نرم ممکن است در طی عفونت واریسلا ایجاد شود (به بخش "عفونت و آلودگی" نیز مراجعه کنید)

واکنش های جانبی زیر احتمالاً مربوط به ایبوپروفن است و با کنوانسیون فرکانس MedDRA و طبقه بندی اندام های سیستم نمایش داده می شود. گروه بندی فرکانس بر اساس قراردادهای بعدی طبقه بندی می شود: بسیار معمول (≥1 / 10) ، متداول (≥1 / 100 تا <1/10) ، غیر معمول (≥1 / 1000 تا <1/100) ، نادر (≥1 /) 10،000 تا <1 / 1،000) ، بسیار نادر (1 / 10،000) و ناشناخته (از روی داده های موجود قابل تخمین نیست).
کلاس ارگان های سیستم

فرکانس

واکنش منفی

عفونت و آلودگی

غیر معمول

رینیت

نادر

آسپتیک مننژیت (بخش 4.4 را ببینید)

اختلالات خون و سیستم لنفاوی

نادر

لکوپنی ، ترومبوسیتوپنی ، نوتروپنی ، آگرانولوسیتوز ، آنمی آپلاستیک ، کم خونی همولیتیک

اختلالات سیستم ایمنی بدن

غیر معمول

نادر

حساسیت بیش از حد

واکنش آنافیلاکتیک

اختلالات روانی

غیر معمول

بی خوابی ، اضطراب

نادر

افسردگی ، حالت گیجی

اختلالات سیستم عصبی

مشترک

سردرد ، سرگیجه

غیر معمول

بیهوشی ، خواب آلودگی

نادر

نوریت بینایی

اختلالات چشم

غیر معمول

اختلال بینایی

نادر

نوروپاتی نوری سمی

اختلالات گوش و هزارتوی

غیر معمول

کم شنوایی ، وزوز گوش ، سرگیجه

اختلالات تنفسی ، قفسه سینه و مدیاستن

غیر معمول

آسم ، اسپاسم برونش ، تنگی نفس

اختلالات دستگاه گوارش

مشترک

سوpe هاضمه ، اسهال ، حالت تهوع ، استفراغ ، درد شکم ، نفخ شکم ، یبوست ، ملنا ، هماتمزیس ، خونریزی دستگاه گوارش

غیر معمول

ورم معده ، زخم اثنی عشر ، زخم معده ، زخم دهان ، سوراخ شدن دستگاه گوارش

بسیار کم یاب

پانکراتیت

مشخص نیست

تشدید کولیت و بیماری کرون

اختلالات کبدی و صفراوی

غیر معمول

هپاتیت ، زردی ، عملکرد کبدی غیرطبیعی است

بسیار کم یاب

نارسایی کبدی

اختلالات پوست و بافت زیرپوستی

مشترک

راش

غیر معمول

کهیر ، خارش ، پورپورا ، آنژیوادم ، واکنش حساسیت به نور

بسیار کم یاب

اشکال شدید واکنش های پوستی (به عنوان مثال اریتمای مولتی فرم ، واکنش های شدید ، از جمله سندرم استیونز-جانسون و نکرولیز اپیدرم سمی)

مشخص نیست

واکنش دارویی با ائوزینوفیلی و علائم سیستمیک (سندرم DRESS)

پوستولوز حاد تعمیم یافته حاد (AGEP)

اختلالات کلیوی و ادراری

غیر معمول

نفروتوکسیسیت به اشکال مختلف به عنوان مثال: نفریت توبولو بینابینی ، سندرم نفروتیک و نارسایی کلیه

اختلالات عمومی و شرایط سایت مدیریت

مشترک

خستگی

نادر

ادم

اختلالات قلبی

بسیار کم یاب

نارسایی قلبی ، سکته قلبی (همچنین

بخش 4.4 را ببینید)

اختلالات عروقی

بسیار کم یاب

فشار خون

گزارش واکنشهای جانبی مشکوک

گزارش عوارض جانبی مشکوک پس از تأیید مجوز دارویی مهم است. این اجازه می دهد تا نظارت مستمر بر تعادل سود / ریسک محصول دارویی ادامه یابد. از متخصصان بهداشت خواسته می شود هرگونه واکنش سو ad سو suspected ظن را از طریق طرح کارت زرد به آدرس: www.mhra.gov.uk/yellowcard گزارش دهند یا کارت زرد MHRA را در Google Play یا Apple App Store جستجو کنند.

4.9 مصرف بیش از حد
مسمومیت

علائم و نشانه های مسمومیت به طور کلی در دوزهای کمتر از 100 میلی گرم در کیلوگرم در کودکان یا بزرگسالان مشاهده نشده است. با این حال ، در برخی موارد ممکن است به مراقبت های حمایتی نیاز باشد. کودکان پس از مصرف 400 میلی گرم بر کیلوگرم یا بیشتر ، علائم و نشانه های مسمومیت را مشاهده کرده اند.
علائم

اکثر بیمارانی که مقادیر قابل توجهی ایبوپروفن مصرف کرده اند ، طی 4 تا 6 ساعت علائم خود را نشان می دهند. علائم متداول مصرف بیش از حد ، شامل حالت تهوع ، استفراغ ، درد شکم ، بی حالی و خواب آلودگی است. اثرات سیستم عصبی مرکزی (CNS) شامل سردرد ، وزوز گوش ، سرگیجه ، تشنج و از دست دادن هوشیاری است. نیستاگموس ، اسیدوز متابولیک ، هیپوترمی ، اثرات کلیوی ، خونریزی دستگاه گوارش ، کما ، آپنه ، اسهال و افسردگی CNS و سیستم تنفسی نیز به ندرت گزارش شده است. در مسمومیت شدید ممکن است اسیدوز متابولیک رخ دهد.

آنتی بیوتیک های کینولون: داده های حیوانی نشان می دهد که NSAID ها می توانند خطر تشنج مرتبط با آنتی بیوتیک های کینولون را افزایش دهند. ممکن است در بیمارانی که NSAID و کینولون مصرف می کنند خطر تشنج افزایش یابد.

سولفونیل اوره: NSAID ها ممکن است اثرات داروهای سولفونیل اوره را تقویت کنند. گزارش های نادری از افت قند خون در بیمارانی که داروهای سولفونیل اوره دریافت می کنند ، ایبوپروفن بوده است.

عوامل ضد پلاکت و مهارکننده های انتخابی جذب مجدد سروتونین (SSRI): افزایش خطر خونریزی دستگاه گوارش با NSAID ها (بخش 4.4 را ببینید).

تاکرولیموس: در صورت تجویز NSAIDs با تاکرولیموس احتمال افزایش سمیت نفرولیت وجود دارد.

زیدوودین: در صورت تجویز NSAID ها با زیدوودین ، خطر سمیت هماتولوژیک افزایش می یابد. شواهدی در مورد افزایش خطر هم آرتروز و هماتوم در بیماران هموفیلی اچ آی وی (+) که تحت درمان همزمان با زیدوودین و ایبوپروفن قرار دارند وجود دارد.

آمینوگلیكوزیدها: NSAID ها ممكن است دفع آمینوگلیكوزیدها را كاهش دهند.

عصاره های گیاهی: جینکو بیلوبا ممکن است خطر خونریزی با NSAID ها را تقویت کند.

مهارکننده های CYP2C9: مصرف همزمان ایبوپروفن با مهارکننده های CYP2C9 ممکن است باعث افزایش قرار گرفتن در معرض ایبوپروفن (بستر CYP2C9) شود. در مطالعه ای با ووریكونازول و فلوكونازول (مهاركننده های CYP2C9) ، افزایش تقریباً 80 تا 100٪ قرار گرفتن در معرض S (+) - ایبوپروفن نشان داده شده است. هنگامی که مهارکننده های قوی CYP2C9 به طور همزمان تجویز می شوند ، کاهش دوز ایبوپروفن باید مورد توجه قرار گیرد ، به ویژه هنگامی که ایبوپروفن با دوز بالا با ووریکونازول یا فلوکونازول تجویز می شود.

4.6 بارداری و شیردهی
بارداری

مهار سنتز پروستاگلاندین ممکن است بر بارداری و / یا رویان / رشد جنین تأثیر منفی بگذارد. داده های حاصل از مطالعات اپیدمیولوژیک افزایش خطر سقط جنین و بدشکلی قلبی و گاستروشیز را پس از استفاده از یک مهارکننده سنتز پروستاگلاندین در اوایل بارداری نشان می دهد. اعتقاد بر این است که خطر با دوز و مدت زمان درمان افزایش می یابد. در حیوانات نشان داده شده است که تجویز مهارکننده سنتز پروستاگلاندین منجر به افزایش تلفات قبل و بعد از کاشت و کشندگی جنین / جنین می شود. علاوه بر این ، موارد افزایش ناهنجاری های مختلف ، از جمله قلب و عروق ، در حیواناتی که در دوره ارگانوژنتیک یک مهار کننده سنتز پروستاگلاندین دارند ، گزارش شده است.

در سه ماهه اول و دوم بارداری ، نباید بروفن تجویز شود ، مگر اینکه کاملاً ضروری باشد. اگر بروفن توسط زنی که قصد باردار شدن دارد یا در سه ماهه اول یا دوم بارداری استفاده می شود ، دوز دارو باید تا حد ممکن کم و طول دوره درمان نگه داشته شود.

در طول سه ماهه سوم بارداری ، همه مهارکننده های سنتز پروستاگلاندین ممکن است جنین را در موارد زیر قرار دهند:

• سمیت قلبی ریوی (با بسته شدن زودرس مجرای شریانی و فشار خون ریوی)

• اختلال عملکرد کلیه ، که ممکن است با نارسایی کلیوی با الیگوهیدرامنیوس پیشرفت کند.

در پایان بارداری ، مهارکننده های سنتز پروستاگلاندین ممکن است مادر و نوزاد را در معرض موارد زیر قرار دهند:

• طولانی شدن احتمالی زمان خونریزی

• مهار انقباضات رحمی ، که ممکن است منجر به تأخیر یا طولانی شدن زایمان شود.

در نتیجه ، مصرف بروفن در سه ماهه سوم بارداری منع مصرف دارد.

شیردهی

در مطالعات محدودی که تاکنون در دسترس بوده است ، NSAID ها می توانند با غلظت بسیار کم در شیر مادر ظاهر شوند. در صورت امکان باید از NSAID در هنگام شیردهی خودداری شود.

به بخش 4.4 هشدارها و اقدامات احتیاطی ویژه در مورد باروری زنان مراجعه کنید.
4.7 تأثیر بر توانایی رانندگی و استفاده از ماشین آلات
اثرات نامطلوب مانند سرگیجه ، خواب آلودگی ، خستگی و اختلالات بینایی پس از مصرف NSAID ها ممکن است. در صورت ابتلا ، بیماران نباید رانندگی یا کار با ماشین آلات را انجام دهند.

4.8 اثرات نامطلوب
اختلالات دستگاه گوارش: بیشترین عوارض جانبی مشاهده شده ماهیت دستگاه گوارش است. زخم معده ، سوراخ شدن یا خونریزی دستگاه گوارش ، گاهی اوقات کشنده ، به ویژه در افراد مسن ، ممکن است رخ دهد (به بخش 4.4 مراجعه کنید). تهوع ، استفراغ ، اسهال ، نفخ شکم ، یبوست ، سوpe هاضمه ، درد شکم ، ملنا ، خون سازی ، استوماتیت اولسراتیو ، خونریزی دستگاه گوارش و تشدید کولیت و بیماری کرون (به بخش 4.4 مراجعه کنید) به دنبال مصرف ایبوپروفن گزارش شده است. به ندرت ، ورم معده ، زخم اثنی عشر ، زخم معده و سوراخ شدن دستگاه گوارش مشاهده شده است.
اختلالات سیستم ایمنی بدن: واکنش های بیش از حد حساسیت بدنبال درمان با NSAID گزارش شده است. اینها ممکن است شامل (الف) واکنش آلرژیک غیر اختصاصی و آنافیلاکسی ، (ب) واکنش دستگاه تنفسی شامل آسم ، آسم تشدید شده ، برونکوسپاسم یا تنگی نفس ، یا (ج) اختلالات پوستی مختلف ، از جمله بثورات مختلف ، خارش ، کهیر ، پورپورا ، آنژیوادم و به ندرت اریتم مولتی فرم ، درماتوزهای تورمی (از جمله سندرم استیونز- جانسون و نکرولیز اپیدرم سمی).

در این بیماران ، تجویز NSAID ممکن است باعث کاهش وابسته به دوز در تشکیل پروستاگلاندین و در مرحله دوم ، در جریان خون کلیوی شود که ممکن است باعث نارسایی کلیه شود. بیمارانی که بیشترین خطر این واکنش را دارند بیمارانی هستند که اختلال عملکرد کلیه ، نارسایی قلبی ، اختلال عملکرد کبد ، کسانی که از داروهای ادرار آور و مهارکننده های ACE استفاده می کنند و افراد مسن هستند. قطع درمان NSAID معمولاً با بهبودی در حالت قبل از درمان همراه است.

SLE و بیماری بافت همبند مخلوط

در بیماران مبتلا به لوپوس اریتماتوی سیستمیک (SLE) و اختلالات بافت همبند مخلوط ممکن است خطر مننژیت آسپتیک افزایش یابد (به بخش زیر مراجعه کنید و به بخش 4.8 مراجعه کنید).

واکنش های شدید پوستی

واکنش های جدی پوستی ، برخی از آنها کشنده ، از جمله درماتیت لایه بردار ، سندرم استیونس-جانسون و نکرولیز اپیدرم سمی ، به ندرت همراه با استفاده از NSAID ها گزارش شده است (به بخش 4.8 مراجعه کنید). به نظر می رسد بیماران در اوایل دوره درمان در معرض بالاترین خطر این واکنش ها هستند ، در اکثر موارد شروع واکنش در ماه اول درمان رخ می دهد. در مورد محصولات حاوی ایبوپروفن ، پوستولوز برون حاد منتشر حاد (AGEP) گزارش شده است. مصرف بروفن باید در اولین ظهور بثورات پوستی ، ضایعات مخاطی یا سایر علائم حساسیت زیاد قطع شود.

در موارد استثنایی ، واریسلا می تواند منشا عوارض جدی عفونی پوستی و نرم باشد. تا به امروز نمی توان نقش م Nثر NSAID ها در وخیم شدن این عفونت ها را رد کرد. بنابراین توصیه می شود از مصرف ایبوپروفن در مورد واریسلا خودداری کنید.

اثرات خون شناسی

ایبوپروفن مانند سایر NSAID ها می تواند در تجمع پلاکت ها تداخل ایجاد کند و باعث طولانی شدن زمان خونریزی در افراد عادی شود.

مننژیت آسپتیک

مننژیت آسپتیک در موارد نادر در بیماران تحت درمان با ایبوپروفن مشاهده شده است. اگرچه احتمالاً در بیماران مبتلا به لوپوس اریتماتوی سیستمیک و بیماریهای مرتبط با بافت همبند بیشتر اتفاق می افتد ، اما در بیمارانی که بیماری مزمن زمینه ای ندارند گزارش شده است.

اختلال در باروری زنان

استفاده از بروفن ممکن است قدرت باروری زنان را مختل کند و در زنانی که اقدام به بارداری می کنند توصیه نمی شود. در زنانی که در بارداری مشکل دارند و یا در حال بررسی ناباروری هستند ، ترک بروفن باید در نظر گرفته شود.

4.5 تعامل با سایر محصولات دارویی و سایر اشکال تعامل
در بیمارانی که با هر یک از داروهای زیر درمان می شوند باید مراقبت شود زیرا در برخی از بیماران تداخل وجود دارد.

داروهای ضد فشار خون ، مسدود کننده های بتا و داروهای ادرار آور: NSAID ها ممکن است اثر ضد فشار خون بالا مانند مهارکننده های ACE ، آنتاگونیست های گیرنده آنژیوتانسین-II ، بتا بلاکرها و ادرار آورها را کاهش دهند. داروهای ادرار آور همچنین می توانند خطر سمیت کلیوی NSAID ها را افزایش دهند.

گلیکوزیدهای قلبی: NSAID ها ممکن است نارسایی قلبی را تشدید کنند ، GFR را کاهش دهند و سطح گلیکوزید قلبی پلاسما را افزایش دهند.

کلستیرامین؛ تجویز همزمان ایبوپروفن و کلستیرامین ممکن است باعث کاهش جذب ایبوپروفن در دستگاه گوارش شود. با این حال ، اهمیت بالینی ناشناخته است.

لیتیوم: کاهش دفع لیتیوم.

متوترکسات: NSAID ها ممکن است از ترشح لوله ای متوترکسات جلوگیری کرده و ترشح متوترکسات را کاهش دهند.

سیکلوسپورین: افزایش خطر سمیت کلیوی.

Mifepristone: به دلیل خاصیت ضد پروستاگلاندین NSAID ها ، از لحاظ نظری می تواند کاهش در اثرات دارویی رخ دهد. شواهد محدود حاکی از آن است که همزمان تجویز NSAID ها در روز تجویز پروستاگلاندین بر اثرات میفپریستون یا پروستاگلاندین بر رسیدن دهانه رحم یا انقباض رحم تأثیر منفی نمی گذارد و اثر بالینی خاتمه دارویی بارداری را کاهش نمی دهد.

سایر داروهای مسکن و مهارکننده های انتخابی سیکلوکسیژناز -۲: از استفاده همزمان دو یا چند NSAID از جمله مهار کننده های Cox-2 خودداری کنید ، زیرا این امر ممکن است خطر عوارض جانبی را افزایش دهد (به بخش 4.4 مراجعه کنید).

آسپرین (استیل سالیسیلیک اسید): همانند سایر محصولات حاوی NSAIDs ، به دلیل پتانسیل افزایش اثرات سوverse ، مصرف همزمان ایبوپروفن و آسپرین به طور کلی توصیه نمی شود.
داده های تجربی نشان می دهد که ایبوپروفن هنگامی که به طور همزمان تجویز می شود ، می تواند اثر آسپیرین با دوز پایین را روی تجمع پلاکت ها مهار کند. اگرچه عدم اطمینان در مورد برون یابی این داده ها به وضعیت بالینی وجود دارد ، اما احتمال استفاده منظم و طولانی مدت از ایبوپروفن می تواند اثر محافظت از قلب از استیل سالیسیلیک اسید با دوز پایین را کاهش دهد. هیچ اثر بالینی مربوطه بعید به نظر می رسد برای استفاده های گاه به گاه (به بخش 5.1 مراجعه کنید).

کورتیکواستروئیدها: افزایش خطر زخم گوارشی یا خونریزی با NSAID ها (بخش 4.4 را ببینید).

ضد انعقادها: NSAID ها ممکن است اثرات ضد انعقادی مانند وارفارین را افزایش دهند (به بخش 4.4 مراجعه کنید).

مصرف همزمان الکل بیش از حد با NSAID ها از جمله ایبوپروفن ممکن است خطر اثرات سو ad بر دستگاه گوارش مانند خونریزی دستگاه گوارش یا سیستم عصبی مرکزی را افزایش دهد ، احتمالاً به دلیل یک اثر افزودنی.

مسن

در افراد مسن ، تعداد دفعات واکنشهای جانبی به NSAID ها ، به ویژه خونریزی و سوراخ شدن دستگاه گوارش ، افزایش می یابد که ممکن است کشنده باشد (به بخش 4.2 مراجعه کنید).

جمعیت کودکان

خطر نقص کلیه در کودکان و نوجوانان کم آب وجود دارد.

خونریزی ، زخم شدن و سوراخ شدن دستگاه گوارش

خونریزی دستگاه گوارش ، زخم شدن یا سوراخ شدن آن ، که می تواند کشنده باشد ، با همه NSAID ها در هر زمان در طول درمان ، با یا بدون علائم هشدار دهنده یا سابقه قبلی وقایع جدی GI ، گزارش شده است.

خطر خونریزی ، زخم شدن یا سوراخ شدن دستگاه گوارش با افزایش دوزهای NSAID ، در بیماران با سابقه زخم ، به خصوص اگر با خونریزی یا سوراخ شدن پیچیده باشد (به بخش 4.3 مراجعه کنید) و در افراد مسن ، بیشتر است. این بیماران باید درمان را با کمترین دوز موجود آغاز کنند. درمان ترکیبی با عوامل محافظتی (به عنوان مثال میزوپروستول یا مهارکننده های پمپ پروتون) برای این بیماران و همچنین برای بیمارانی که نیاز به آسپرین با دوز همزمان همزمان دارند یا سایر داروهایی که احتمال دارد خطر دستگاه گوارش را افزایش دهند ، باید در نظر گرفته شود (به بخش 4 و 4 مراجعه کنید)

بیمارانی که سابقه بیماری گوارشی دارند ، به ویژه در سنین بالا ، باید علائم غیرمعمول شکمی (به خصوص خونریزی دستگاه گوارش) را بخصوص در مراحل اولیه درمان گزارش کنند.

در بیمارانی که داروهای همزمان را می توانند خطر زخم یا خونریزی را افزایش دهند ، مانند کورتیکواستروئیدهای خوراکی ، داروهای ضد انعقاد خون مانند وارفارین ، مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین یا عوامل ضد پلاکت مانند آسپرین ، باید احتیاط شود.

هنگامی که خونریزی GI یا زخم در بیمارانی که Brufen دریافت می کنند اتفاق می افتد ، درمان باید قطع شود.

NSAID ها باید با مراقبت از بیماران با سابقه کولیت اولسراتیو یا بیماری کرون تجویز شود زیرا ممکن است این شرایط تشدید شود (به بخش 4.8 مراجعه کنید).

اختلالات تنفسی و واکنشهای حساسیت بیش از حد

در صورت تجویز بروفن در بیمارانی که از آسم برونش ، رینیت مزمن یا بیماری های آلرژیک استفاده می کنند ، احتیاط لازم است ، زیرا گزارش شده است که NSAID باعث تسریع برونشاسپاسم ، کهیر یا آنژیوادم در این بیماران می شود.

نارسایی قلبی ، کلیوی و کبدی

تجویز NSAID ممکن است باعث کاهش وابسته به دوز در تشکیل پروستاگلاندین شود و نارسایی کلیه را رسوب دهد. مصرف همزمان انواع مسکن های مشابه ، این خطر را بیشتر افزایش می دهد. بیمارانی که بیشترین خطر این واکنش را دارند بیمارانی هستند که اختلال عملکرد کلیه ، نقص قلب ، اختلال عملکرد کبد ، کسانی که داروهای ادرار آور و افراد مسن مصرف می کنند هستند. برای این بیماران ، از کمترین دوز م ،ثر ، برای کمترین مدت ممکن استفاده کنید و عملکرد کلیه را بخصوص در بیماران تحت درمان طولانی مدت کنترل کنید (به بخش 4.3 نیز مراجعه کنید).

از آنجا که ادم همراه با تجویز ایبوپروفن گزارش شده است ، بروفن باید با مراقبت از بیماران با سابقه نارسایی قلبی یا فشار خون بالا تجویز شود.

اثرات قلب و عروق و عروق مغزی

برای بیماران با سابقه فشار خون بالا و / یا نارسایی احتقانی قلب خفیف تا متوسط نظارت و مشاوره مناسب لازم است زیرا گزارش شده احتباس مایعات و ادم همراه با درمان با NSAID.

مطالعات بالینی نشان می دهد که استفاده از ایبوپروفن ، به ویژه در دوز بالا (2400 میلی گرم در روز) ممکن است با کمی افزایش خطر وقایع ترومبوتیک شریانی مانند انفارکتوس میوکارد یا سکته مغزی همراه باشد. به طور کلی ، مطالعات اپیدمیولوژیک نشان نمی دهد که ایبوپروفن با دوز کم (به عنوان مثال 1200mg / در روز) با افزایش خطر وقایع ترومبوتیک شریانی مرتبط است.
بیماران مبتلا به فشار خون بالا کنترل نشده ، نارسایی احتقانی قلب (NYHA II-III) ، بیماری ایسکمیک قلبی تاسیس شده ، بیماری شریانی محیطی و / یا بیماری عروق مغزی فقط باید پس از بررسی دقیق با ایبوپروفن درمان شوند و از مصرف دوزهای بالا (2400 میلی گرم در روز) خودداری شود. قبل از شروع درمان طولانی مدت بیماران با عوامل خطر برای حوادث قلبی عروقی (به عنوان مثال فشار خون بالا ، چربی خون ، دیابت ، سیگار کشیدن) ، باید به دقت بررسی شود ، به خصوص اگر دوزهای بالای ایبوپروفن (2400 میلی گرم در روز) مورد نیاز باشد.

اثرات کلیوی

هنگام شروع درمان با ایبوپروفن در بیماران با کمبود آب بدن قابل توجه باید احتیاط شود. خطر نقص کلیه به ویژه در کودکان کم آب ، نوجوانان و سالخوردگان وجود دارد.

همانند سایر NSAID ها ، تجویز طولانی مدت ایبوپروفن منجر به نکروز پاپیلاری کلیه و سایر تغییرات پاتولوژیک کلیه شده است. سمیت کلیه در بیمارانی که پروستاگلاندین های کلیوی نقش جبرانی در حفظ پرفیوژن کلیه دارند نیز دیده شده است.

1. نام محصول دارویی
قرص بروفن 400 میلی گرم

2. ترکیب کیفی و کمی
هر قرص بروفن حاوی 400 میلی گرم ایبوپروفن است.

ماده کم کننده با اثر شناخته شده: 26.67 میلی گرم مونوهیدرات لاکتوز

برای لیست کامل مواد کمکی ، به بخش 6.1 مراجعه کنید.

3. فرم دارویی
یک قرص سفید ، بالش شکل و روکش دار.

4. مشخصات بالینی
4.1 علائم درمانی
بروفن به دلیل اثرات ضد درد و ضد التهابی در درمان آرتریت روماتوئید (از جمله آرتریت روماتوئید نوجوانان یا بیماری Still) ، اسپوندیلیت آنکیلوزان ، آرتروز و سایر آرتروپاتی های غیر روماتوئید (سرنه ای) نشان داده شده است.

در درمان شرایط روماتیسمی غیر مفصلی ، بروفن در شرایط اطراف مفصل مانند شانه منجمد (کپسولیت) ، بورسیت ، التهاب تاندون ، تنوسینوویت و کمردرد نشان داده می شود. از بروفن همچنین می توان در آسیب های بافت نرم مانند پیچ خوردگی و کشیدگی استفاده کرد.

بروفن همچنین به دلیل اثر ضد درد در تسکین دردهای خفیف تا متوسط مانند دیسمنوره ، درد دندان و بعد از عمل و برای تسکین علامتی سردرد ، از جمله سردرد میگرنی.

4.2 پوزولوژی و روش تجویز
اثرات نامطلوب ممکن است با استفاده از کمترین دوز موثر برای کوتاهترین مدت لازم برای کنترل علائم به حداقل برسد (به بخش 4.4 مراجعه کنید).

بزرگسالان و کودکان بالای 12 سال: دوز توصیه شده بروفن 1200-1800 میلی گرم در روز در دوزهای منقسم است. بعضی از بیماران را می توان روزانه با 600-1200 میلی گرم نگه داشت. در شرایط شدید یا حاد ، افزایش دوز دارو تا زمان کنترل شدن مرحله حاد می تواند سودمند باشد ، به شرطی که کل دوز روزانه در دوزهای منقسم از 2400 میلی گرم تجاوز نکند.

کودکان: دوز روزانه بروفن 20 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن در دوزهای منقسم است.

برای کودکان خردسال فرمولاسیون مناسب تری در دسترس است.

در آرتریت روماتوئید جوانی ، ممکن است حداکثر 40 میلی گرم در کیلوگرم از وزن بدن روزانه در دوزهای منقسم مصرف شود.

برای کودکان با وزن کمتر از 7 کیلوگرم توصیه نمی شود.

سالمندان: افراد مسن بیشتر در معرض خطر عواقب جدی واکنشهای جانبی قرار دارند. اگر یک NSAID ضروری تشخیص داده شود ، باید از کمترین دوز موثر و برای کمترین مدت استفاده شود. بیمار باید به طور منظم از نظر خونریزی GI در طول درمان با NSAID کنترل شود. اگر عملکرد کلیه یا کبد مختل شود ، دوز مصرفی باید به صورت جداگانه ارزیابی شود.

اختلال کلیوی:

بیماران با نارسایی کلیوی خفیف تا متوسط ، (به بخش 4.4 مراجعه کنید - هشدارها و احتیاط های ویژه برای استفاده) و بیماران با نارسایی شدید کلیوی (به بخش 4.3 مراجعه کنید - موارد منع مصرف)

اختلال کبدی:

برای بیماران با اختلال کبدی خفیف تا متوسط (به بخش 4.4 هشدارها و احتیاط های ویژه استفاده مراجعه کنید) و بیماران با اختلال عملکرد شدید کبدی (به بخش 4.3 موارد منع مصرف مراجعه کنید).

برای تجویز خوراکی به بیماران با معده حساس توصیه می شود که بروفن را به همراه غذا مصرف کنند. اگر اندکی پس از غذا خوردن مصرف شود ، ممکن است شروع اثر بروفن به تأخیر بیفتد. ترجیحاً همراه یا بعد از غذا ، با مایعات فراوان مصرف شود. قرص بروفن باید بلعیده شود و جویده نشود ، شکسته شود ، خرد نشود و مکش نشود تا از ناراحتی دهانی و تحریک گلو جلوگیری شود.

4.3 موارد منع مصرف
مصرف بروفن در بیمارانی که از حساسیت بالایی نسبت به ماده فعال یا هر یک از مواد جانبی برخوردار هستند منع مصرف دارد.

بروفن پس از مصرف ایبوپروفن ، آسپیرین یا سایر NSAID ها ، در بیمارانی که قبلاً واکنش های حساسیت زیادی نشان داده اند (به عنوان مثال آسم ، کهیر ، آنژیوادم یا رینیت) نباید از بروفن استفاده شود.

مصرف بروفن همچنین در بیمارانی که سابقه خونریزی دستگاه گوارش یا سوراخ شدن آن را دارند ، مربوط به درمان قبلی با NSAID منع مصرف دارد. بروفن نباید در بیمارانی که زخم معده مکرر یا خونریزی دستگاه گوارش دارند (دو یا چند قسمت مشخص از زخم یا خونریزی ثابت شده) مکرر یا سابقه آن استفاده شود.

بروفن را نباید در بیمارانی که شرایط بیشتری دارند و تمایل به خونریزی دارند ، تجویز کرد.

مصرف بروفن در بیماران با نارسایی قلبی شدید (کلاس NYHA کلاس IV) ، نارسایی کبدی و نارسایی کلیه منع مصرف دارد (به بخش 4.4 مراجعه کنید).

مصرف بروفن در سه ماهه آخر بارداری منع مصرف دارد (به بخش 4.6 مراجعه کنید).
4.4 هشدارها و اقدامات احتیاطی ویژه برای استفاده
اثرات نامطلوب ممکن است با استفاده از کمترین دوز م forثر برای کمترین مدت لازم برای کنترل علائم (به بخش 4.2 و GI و خطرات قلبی عروقی در زیر مراجعه کنید).

قرص بروفن حاوی مونوهیدرات لاکتوز است. بیماران مبتلا به مشکلات ارثی نادر عدم تحمل گالاکتوز ، کمبود لاکتوز لاپ یا سو mala جذب گلوکز-گالاکتوز نباید از این دارو استفاده کنند.

همانند سایر NSAID ها ، ایبوپروفن ممکن است علائم عفونت را پنهان کند.

به دلیل افزایش خطر ابتلا به زخم یا خونریزی ، باید از مصرف بروفن با NSAID های همزمان ، از جمله مهاركننده های انتخابی سیكلوكسیژناز -2 اجتناب شود (بخش 4.5 را ببینید).

مسافرت رفتن
هنگام مسافرت با داروهای خود:

همیشه داروهای خود را همراه داشته باشید. هنگام پرواز ، هرگز آن را درون کیسه چمدان قرار ندهید. آن را در کیف دستی خود نگه دارید.
نگران ماشین های اشعه ایکس در فرودگاه نباشید. آنها نمی توانند به داروی شما آسیب برسانند.
ممکن است لازم باشد برچسب داروخانه داروهای خود را به کارمندان فرودگاه نشان دهید ، بنابراین ظرف اصلی با برچسب نسخه را به همراه داشته باشید.
این دارو را در قسمت دستکش اتومبیل خود قرار ندهید و آن را در اتومبیل رها نکنید ، مخصوصاً وقتی هوا بسیار گرم یا خیلی سرد است.
نظارت بالینی
شما و پزشک باید برخی از مسائل بهداشتی را کنترل کنید. این می تواند به شما اطمینان دهد که در هنگام مصرف این دارو ایمن می مانید. این مسائل می تواند شامل عملکرد کلیه شما باشد. پزشک شما ممکن است آزمایش خون را برای بررسی عملکرد کلیه ها انجام دهد. اگر کلیه های شما به خوبی کار نمی کنند ، پزشک ممکن است دوز شما را از این دارو کم کند.

آیا گزینه های دیگری وجود دارد؟
داروهای دیگری نیز برای درمان بیماری شما موجود است. بعضی از آنها ممکن است بیش از سایرین برای شما مناسب باشد. با پزشک خود در مورد گزینه های دارویی دیگر که ممکن است برای شما مفید باشد صحبت کنید.

هشدارهای رانیتیدین
قرص خوراکی رانیتیدین با چندین هشدار همراه است.
هشدار آلرژی
رانیتیدین می تواند یک واکنش آلرژیک شدید ایجاد کند. علائم می تواند شامل موارد زیر باشد:

مشکل تنفس
تورم گلو یا زبان
تب
راش
اگر این علائم را دارید ، با 911 تماس بگیرید یا به نزدیکترین اورژانس مراجعه کنید.

اگر تا به حال به آن واکنش آلرژیک نشان داده اید ، این دارو را دیگر مصرف نکنید. مصرف مجدد آن می تواند باعث مرگ شود.

هشدارها برای افرادی که دارای شرایط سلامتی خاصی هستند
برای افراد مبتلا به مشکلات کلیوی: اگر به مشکلات کلیوی مبتلا هستید یا سابقه بیماری کلیه دارید ، ممکن است نتوانید این دارو را به خوبی از بدن پاک کنید. این ممکن است سطح رانیتیدین را در بدن افزایش دهد و عوارض جانبی بیشتری ایجاد کند.
برای افراد مبتلا به مشکلات کبدی: اگر مشکلات کبدی یا سابقه بیماری کبدی دارید ، ممکن است نتوانید این دارو را به خوبی پردازش کنید. این ممکن است سطح رانیتیدین را در بدن افزایش دهد و عوارض جانبی بیشتری ایجاد کند.

برای افراد مبتلا به پورفیری حاد (یک اختلال خونی ارثی): اگر سابقه حمله حاد پورفیریا دارید ، نباید از این دارو استفاده کنید. این دارو می تواند باعث حمله حاد پورفیریک شود.

برای افراد مبتلا به سرطان معده: این دارو میزان اسید معده شما را کاهش می دهد. این می تواند به بهبود علائم بیماری گوارشی شما کمک کند. با این حال ، اگر علائم شما ناشی از تومور سرطانی معده باشد ، ممکن است هنوز تومور داشته باشید. این دارو سرطان را درمان نمی کند.

اخطارها برای گروه های دیگر

برای زنان باردار: تحقیقات روی حیوانات نشان نداده است که این دارو خطری برای بارداری دارد. با این حال ، مطالعات حیوانی همیشه نحوه واکنش انسان را پیش بینی نمی کند. و مطالعات کافی در مورد این دارو در انسانهای باردار وجود ندارد تا ببیند آیا مضر است.

گفته شد ، این دارو فقط در صورت نیاز واضح در بارداری باید استفاده شود. اگر هنگام مصرف این دارو باردار شدید ، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید.
برای زنانی که شیر می دهند: قبل از مصرف این دارو باید به پزشک خود اطلاع دهید. رانیتیدین ممکن است به کودکی منتقل شود و در کودکی که از شیر مادر تغذیه می کند عوارض جانبی ایجاد کند. شاید لازم باشد از پزشک خود بخواهید تا به شما کمک کند فواید شیردهی را در مقایسه با مصرف این دارو بسنجید.

برای افراد مسن: کلیه های افراد مسن ممکن است مانند گذشته کار نکنند. این می تواند باعث شود بدن شما داروها را با سرعت بیشتری پردازش کند. در نتیجه ، مقدار بیشتری از دارو برای مدت طولانی تری در بدن شما باقی می ماند. این خطر ابتلا به عوارض جانبی را افزایش می دهد. در موارد نادر ، این دارو ممکن است باعث سردرگمی ، تحریک ، افسردگی و توهم شود. این مشکلات بیشتر در بزرگسالانی که بسیار بیمار هستند اتفاق می افتد.

برای کودکان: رانیتیدین در کودکان زیر 1 ماه برای هر بیماری به عنوان بی خطر و موثر تأیید نشده است. رانیتیدین در افراد زیر 18 سال برای شرایطی که معده بیش از حد اسید تولید می کند ، به عنوان ایمن و موثر تأیید نشده است. این شرایط شامل سندرم زولینگر-الیسون است.
سلب مسئولیت: Healthline تمام تلاش خود را کرده است تا اطمینان حاصل کند که تمام اطلاعات در واقع صحیح ، جامع و به روز هستند. با این حال ، این مقاله نباید به عنوان جایگزینی برای دانش و تخصص یک متخصص بهداشت مجاز باشد. همیشه باید قبل از مصرف هر دارویی با پزشک یا سایر متخصصان بهداشت و درمان مشورت کنید. اطلاعات دارویی موجود در این مقاله قابل تغییر است و در نظر گرفته نشده است که همه موارد استفاده ، دستورالعمل ها ، اقدامات احتیاطی ، هشدارها ، تداخلات دارویی ، واکنش های آلرژیک یا اثرات سو ad را تحت پوشش قرار دهد. عدم وجود هشدارها یا سایر اطلاعات برای داروی مشخص ، بی خطر ، موثر یا مناسب بودن دارو یا ترکیب دارویی برای همه بیماران یا همه موارد خاص نیست.

دوز کودک (کمتر از 1 ماه)

تأیید نشده است که این دارو برای کودکان زیر 1 ماه ایمن و موثر است.

دوز بزرگسالان (سنین 65 سال به بالا)

کلیه های افراد مسن ممکن است مانند گذشته کار نکند. این می تواند باعث شود بدن شما داروها را با سرعت بیشتری پردازش کند. در نتیجه ، مقدار بیشتری از دارو برای مدت طولانی تری در بدن شما باقی می ماند. این خطر ابتلا به عوارض جانبی را افزایش می دهد.

پزشک ممکن است شما را با دوز کمتری یا یک برنامه درمانی متفاوت شروع کند. این می تواند باعث شود سطح دارو بیش از حد در بدن شما جمع نشود.
ملاحظات ویژه دوز مصرفی

اگر به بیماری کلیوی متوسط یا شدید مبتلا هستید ، ممکن است پزشک 150 میلی گرم مصرف یک بار در روز را شروع کند. آنها ممکن است دوز مصرفی شما را به دو برابر در روز افزایش دهند.

مقدار مصرف مری از فرسایش
دوز بزرگسالان (سنین 17-64 سال)

درمان بیماری فعال: 150 میلی گرم چهار بار در روز.
برای درمان نگهدارنده: 150 میلی گرم دو بار در روز
دوز کودک (سنین 1 ماه تا 16 سال)

دوز معمول: 5-10 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن در روز در دو دوز منقسم.
دوز کودک (کمتر از 1 ماه)

تأیید نشده است که این دارو برای کودکان زیر 1 ماه ایمن و موثر است.

دوز بزرگسالان (سنین 65 سال به بالا)
کلیه های افراد مسن ممکن است مانند گذشته کار نکند. این می تواند باعث شود بدن شما داروها را با سرعت بیشتری پردازش کند. در نتیجه ، مقدار بیشتری از دارو برای مدت طولانی تری در بدن شما باقی می ماند. این خطر ابتلا به عوارض جانبی را افزایش می دهد.

پزشک ممکن است شما را با دوز کمتری یا یک برنامه درمانی متفاوت شروع کند. این می تواند باعث شود سطح دارو بیش از حد در بدن شما جمع نشود.

ملاحظات ویژه

اگر مبتلا به بیماری کلیوی متوسط یا شدید هستید ، پزشک ممکن است 150 میلی گرم یک بار در روز شروع کند. آنها ممکن است دوز مصرفی شما را به دو برابر در روز افزایش دهند.

مقدار مصرف برای شرایط بیش از حد ترشحی
دوز بزرگسالان (سنین 17-64 سال)

دوز معمول: 150 میلی گرم دو بار در روز.
مقدار مصرف افزایش می یابد: پزشک ممکن است در صورت لزوم مقدار مصرف شما را تغییر دهد.
حداکثر مقدار مصرف: 6000 میلی گرم (یا 6 گرم) در روز.
مقدار مصرف کودک (سنین 0 تا 17 سال)

تأیید نشده است که این دارو در افراد زیر 18 سال برای این بیماری ایمن و موثر است.

دوز بزرگسالان (سنین 65 سال به بالا)

کلیه های افراد مسن ممکن است مانند گذشته کار نکند. این می تواند باعث شود بدن شما داروها را با سرعت بیشتری پردازش کند. در نتیجه ، مقدار بیشتری از دارو برای مدت طولانی تری در بدن شما باقی می ماند. این خطر ابتلا به عوارض جانبی را افزایش می دهد.

پزشک ممکن است شما را با دوز کمتری یا یک برنامه درمانی متفاوت شروع کند. این می تواند باعث شود سطح دارو بیش از حد در بدن شما جمع نشود.

ملاحظات ویژه دوز مصرفی
اگر به بیماری کلیوی متوسط یا شدید مبتلا هستید ، ممکن است پزشک 150 میلی گرم مصرف یک بار در روز را شروع کند. آنها ممکن است دوز مصرفی شما را به دو برابر در روز افزایش دهند.

سلب مسئولیت: هدف ما ارائه مناسب ترین و اطلاعات فعلی به شما است. با این حال ، از آنجا که داروها بر روی هر فرد متفاوت تأثیر می گذارند ، نمی توانیم تضمین کنیم که این لیست شامل تمام دوزهای ممکن است. این اطلاعات جایگزین توصیه های پزشکی نیست. همیشه با پزشک یا داروساز در مورد دوزهای مناسب شما صحبت کنید.

طبق دستور بگیرید
رانیتیدین برای درمان طولانی مدت یا کوتاه مدت استفاده می شود. اگر طبق دستورالعمل استفاده نکنید ، خطرات جدی به همراه دارد.
اگر ناگهان مصرف دارو را قطع کردید یا به هیچ وجه آن را مصرف نکردید: ممکن است هنوز درد معده داشته باشید که به دلیل مقدار زیادی اسید در معده شما ایجاد شده است. این ممکن است وضعیت شما را بدتر کند.

اگر دوز دارو را از دست دادید یا دارو را طبق برنامه مصرف نکردید: داروی شما ممکن است خوب کار نکند یا ممکن است کاملاً متوقف شود. برای اینکه این دارو به خوبی کار کند ، باید مقدار مشخصی همیشه در بدن شما باشد.

اگر بیش از حد مصرف کنید: مصرف بیش از حد رانیتیدین بسیار نادر است. قبل از بروز علائم مصرف بیش از حد معمولاً باید بیش از حد توصیه شده مصرف کنید. با این حال ، اگر رانیتیدین بیش از حد مصرف کنید ، می توانید سطح خطرناکی از دارو را در بدن خود داشته باشید. علائم مصرف بیش از حد این دارو می تواند شامل موارد زیر باشد:

مشکل راه رفتن
فشار خون پایین (ممکن است باعث سرگیجه یا ضعف شود)
اگر یک دوز را فراموش کردید چه باید کرد: به محض یادآوری دوز خود را مصرف کنید. اما اگر فقط چند ساعت قبل از دوز برنامه ریزی شده بعدی خود به یاد دارید ، فقط یک دوز مصرف کنید. هرگز سعی نکنید با مصرف همزمان دو دوز عقب نمانید. این می تواند منجر به عوارض جانبی خطرناکی شود.

چگونه تشخیص دهیم که دارو م theثر است: شما باید درد معده کمتری داشته باشید.
ملاحظات مهم برای مصرف این دارو
عمومی
این دارو را در زمان (های) توصیه شده توسط پزشک مصرف کنید.
می توانید آن را با غذا یا بدون غذا مصرف کنید.
شما همچنین می توانید قرص را برش دهید یا خرد کنید.
ذخیره سازی
این دارو را با دقت در دمای اتاق نگهداری کنید. آن را بین 59 درجه فارنهایت و 86 درجه فارنهایت (15 درجه سانتیگراد تا 30 درجه سانتیگراد) نگه دارید.
این دارو را از نور دور نگه دارید.
این دارو را در مناطق مرطوب یا مرطوب مانند حمام نگهداری نکنید.
دوباره پر کردن
نسخه ای برای این دارو قابل شارژ است. برای پر کردن مجدد این دارو نیازی به نسخه جدید ندارید. پزشک تعداد پر کردن مجدد مواد مخدر را روی نسخه شما می نویسد.

این بدان معناست که delavirdine نیز کار نخواهد کرد.

تعاملاتی که خطر عوارض جانبی شما را افزایش می دهد
مصرف رانیتیدین با داروهای خاص خطر عوارض جانبی این داروها را افزایش می دهد. نمونه هایی از این داروها عبارتند از:

پروکائین آمید: مصرف مقادیر زیاد رانیتیدین با پروکائین آمید می تواند عوارض جانبی ناشی از پروکائین آمید را ایجاد کند.
وارفارین: مصرف رانیتیدین به همراه وارفارین ممکن است خطر خونریزی یا لخته شدن خون را افزایش دهد. اگر این داروها را با هم مصرف می کنید ، پزشک ممکن است بیشتر مراقب شما باشد.
میدازولام و تریازولام: مصرف رانیتیدین با هر یک از این داروها خطر خواب آلودگی شدید را که می تواند به مدت طولانی ادامه یابد افزایش می دهد.
گلیپیزاید: مصرف این داروها با هم می تواند خطر ابتلا به قند خون پایین را افزایش دهد. هنگام شروع یا قطع مصرف رانیتیدین ممکن است لازم باشد قند خون خود را آزمایش کنید یا بیشتر آزمایش کنید.
تداخل هایی که می توانند داروهای شما را کم اثر کنند
هنگامی که داروهای خاصی همراه با رانیتیدین استفاده می شود ، ممکن است به خوبی کار نکنند. به این دلیل که ممکن است مقدار این داروها در بدن شما کاهش یابد. نمونه هایی از این داروها عبارتند از:

آتازاناویر: اگر لازم است این داروها را با هم بخورید ، پزشک به شما می گوید چه مدت باید بین دوزهای این داروها صبر کنید.
Gefitinib: اگر ژفیتینیب و رانیتیدین را با بی کربنات سدیم آنتی اسید مصرف کنید ، ممکن است گفیتینیب به خوبی کار نکند. اگر از ژفیتینیب و رانیتیدین استفاده می کنید با پزشک خود صحبت کنید.
سلب مسئولیت: هدف ما ارائه مناسب ترین و اطلاعات فعلی به شما است. با این حال ، از آنجا که داروها در هر فرد متفاوت عمل می کنند ، نمی توانیم تضمین کنیم که این اطلاعات شامل همه فعل و انفعالات ممکن است. این اطلاعات جایگزین توصیه های پزشکی نیست. همیشه در مورد تداخلات احتمالی با تمام داروهای تجویز شده ، ویتامین ها ، گیاهان و مکمل ها و داروهای بدون نسخه ای که مصرف می کنید با ارائه دهنده خدمات بهداشتی صحبت کنید.
نحوه مصرف رانیتیدین
همه دوزهای ممکن و اشکال دارویی ممکن است در اینجا وجود نداشته باشد. مقدار مصرف ، فرم دارو و تعداد دفعات مصرف دارو به موارد زیر بستگی دارد:

سن شما
شرایط تحت درمان
شدت وضعیت شما
سایر شرایط پزشکی شما
چگونه به اولین دوز واکنش نشان می دهید
اشکال و نقاط قوت دارو
عمومی: رانیتیدین

فرم: قرص خوراکی
نقاط قوت: 150 میلی گرم ، 300 میلی گرم
مارک: Zantac

فرم: قرص خوراکی
نقاط قوت: 150 میلی گرم ، 300 میلی گرم
مقدار مصرف زخم اثنی عشر (روده)
دوز بزرگسالان (سنین 17-64 سال)

درمان زخم روده فعال: 150 میلی گرم دو بار در روز یا 300 میلی گرم یک بار در روز مصرف می شود. اگر یک دوز مصرف می کنید ، آن را بعد از وعده عصرانه یا هنگام خواب میل کنید.
درمان نگهدارنده: 150 میلی گرم یک بار در روز قبل از خواب مصرف می شود.
دوز کودک (سنین 1 ماه تا 16 سال)
درمان زخم روده فعال
دوز معمول: 2-4 میلی گرم در کیلوگرم وزن بدن دو بار در روز.
حداکثر مقدار مصرف: 300 میلی گرم در روز.
درمان نگهدارنده
دوز معمول: 2-4 میلی گرم در کیلوگرم یک بار در روز مصرف می شود.
حداکثر مقدار مصرف: 150 میلی گرم در روز.
دوز کودک (کمتر از 1 ماه)

تأیید نشده است که این دارو برای کودکان زیر 1 ماه ایمن و موثر است.

دوز بزرگسالان (سنین 65 سال به بالا)

کلیه های افراد مسن ممکن است مانند گذشته کار نکند. این می تواند باعث شود بدن شما داروها را با سرعت بیشتری پردازش کند. در نتیجه ، مقدار بیشتری از دارو برای مدت طولانی تری در بدن شما باقی می ماند. این خطر ابتلا به عوارض جانبی را افزایش می دهد.

پزشک ممکن است شما را با دوز کمتری یا یک برنامه درمانی متفاوت شروع کند. این می تواند باعث شود سطح دارو بیش از حد در بدن شما جمع نشود.
ملاحظات ویژه

اگر مبتلا به بیماری کلیوی متوسط یا شدید هستید ، پزشک ممکن است 150 میلی گرم یک بار در روز شروع کند. آنها ممکن است دوز مصرفی را به دو بار در روز افزایش دهند.

مقدار مصرف زخم معده (معده)
دوز بزرگسالان (سنین 17-64 سال)

درمان زخم معده فعال: 150 میلی گرم دو بار در روز.
برای درمان نگهدارنده: 150 میلی گرم یک بار در روز قبل از خواب.
دوز کودک (سنین 1 ماه تا 16 سال)

درمان زخم معده فعال
دوز معمول: 2-4 میلی گرم در کیلوگرم وزن بدن دو بار در روز.
حداکثر مقدار مصرف: 300 میلی گرم در روز.
درمان نگهدارنده
دوز معمول: 2-4 میلی گرم در کیلوگرم یک بار در روز مصرف می شود.
حداکثر مقدار مصرف: 150 میلی گرم در روز.
دوز کودک (کمتر از 1 ماه)

تأیید نشده است که این دارو برای کودکان زیر 1 ماه ایمن و موثر است.

دوز بزرگسالان (سنین 65 سال به بالا)

کلیه های افراد مسن ممکن است مانند گذشته کار نکند. این می تواند باعث شود بدن شما داروها را با سرعت بیشتری پردازش کند. در نتیجه ، مقدار بیشتری از دارو برای مدت طولانی تری در بدن شما باقی می ماند. این خطر ابتلا به عوارض جانبی را افزایش می دهد.

پزشک ممکن است شما را با دوز کمتری یا یک برنامه درمانی متفاوت شروع کند. این می تواند باعث شود سطح دارو بیش از حد در بدن شما جمع نشود.
ملاحظات ویژه دوز مصرفی

اگر مبتلا به بیماری کلیوی متوسط یا شدید هستید ، پزشک ممکن است 150 میلی گرم یک بار در روز شروع کند. آنها ممکن است دوز مصرفی شما را به دو برابر در روز افزایش دهند.

دوز بیماری ریفلاکس معده (GERD)
دوز بزرگسالان (سنین 17-64 سال)
دوز معمول: 150 میلی گرم دو بار در روز مصرف می شود.
دوز کودک (سنین 1 ماه تا 16 سال)
دوز معمول: 5-10 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن در روز در دو دوز منقسم.

برداشتن رانیتیدین
در آوریل سال 2020 ، اداره معتمد غذا و دارو (FDA) درخواست کرد که همه انواع نسخه رانیتیدین (Zantac) و بدون نسخه (OTC) از بازار ایالات متحده حذف شود. این توصیه به این دلیل انجام شده است که سطح غیر قابل قبولی از NDMA ، یک ماده سرطان زای احتمالی (ماده شیمیایی مولد سرطان) در برخی محصولات رانیتیدین یافت شده است. در صورت تجویز رانیتیدین ، قبل از قطع دارو با پزشک خود در مورد گزینه های جایگزین ایمن صحبت کنید. اگر از داروی رانیتیدین OTC استفاده می کنید ، مصرف دارو را متوقف کنید و در مورد گزینه های جایگزین با ارائه دهنده خدمات بهداشتی خود صحبت کنید. به جای مصرف محصولات رانیتیدین بدون استفاده به سایت مصرف دارو ، آنها را طبق دستورالعمل های محصول یا با پیروی از راهنمای FDA به منبع معتبر دفع کنید.
نکات برجسته برای رانیتیدین
قرص خوراکی رانیتیدین هم به عنوان یک داروی عمومی و هم با نام تجاری در دسترس است. نام تجاری: Zantac.
رانیتیدین به صورت قرص ، کپسول و شربت تهیه می شود که از طریق دهان مصرف می شود. همچنین به عنوان یک راه حل تزریقی ارائه می شود.
قرص خوراکی رانیتیدین برای درمان زخم روده و معده ، ریفلاکس معده (GERD) و شرایطی که معده شما اسید زیادی تولید می کند ، از جمله یک بیماری نادر به نام سندرم زولینگر-الیسون ، استفاده می شود. این ماده همچنین برای بهبود آسیب مربوط به اسید در پوشش مری استفاده می شود.
رانیتیدین چیست؟
رانیتیدین دارویی است که در نسخه پزشک و نسخه بدون نسخه در دسترس است. این مقاله فقط به نسخه نسخه درمانی می پردازد. نسخه رانیتیدین بصورت قرص خوراکی ، کپسول خوراکی یا شربت خوراکی تهیه می شود. همچنین به عنوان یک راه حل تزریقی ارائه می شود.
قرص خوراکی رانیتیدین به عنوان داروی نام تجاری Zantac در دسترس است. همچنین به عنوان یک داروی عمومی در دسترس است. داروهای عمومی معمولاً هزینه کمتری نسبت به نسخه با نام تجاری دارند. در بعضی موارد ، ممکن است به عنوان داروی نام تجاری در تمام نقاط قوت یا اشکال موجود نباشند.

چرا استفاده می شود
قرص خوراکی رانیتیدین برای درمان چندین بیماری استفاده می شود ، از جمله:

زخمهای روده و معده
بیماری ریفلاکس معده (GERD)
ازوفاژیت فرسایشی
شرایطی که معده شما اسید زیادی تولید می کند ، مانند سندرم زولینگر-الیسون
رانیتیدین ممکن است به عنوان بخشی از درمان ترکیبی استفاده شود. این بدان معناست که ممکن است لازم باشد آن را با داروهای دیگر مصرف کنید.

رانیتیدین به طور معمول برای درمان کوتاه مدت ، به ویژه برای GERD استفاده می شود. اگر این دارو را برای سایر شرایط مصرف می کنید ، ممکن است به درمان طولانی مدت نیاز داشته باشید. ممکن است لازم باشد چندین هفته یا چند ماه آن را مصرف کنید.
چگونه کار می کند
رانیتیدین به یک دسته از داروها به نام آنتاگونیست های گیرنده هیستامین تعلق دارد. یک کلاس داروها گروهی از داروها هستند که به روشی مشابه عمل می کنند. این داروها اغلب برای درمان بیماری های مشابه استفاده می شوند.

رانیتیدین با کاهش میزان اسید در معده شما کار می کند.
عوارض جانبی رانیتیدین
قرص خوراکی رانیتیدین ممکن است باعث خواب آلودگی و همچنین سایر عوارض جانبی شود.

عوارض جانبی شایع تر
عوارض جانبی رایج قرص خوراکی رانیتیدین می تواند شامل موارد زیر باشد:

سردرد
یبوست
اسهال
تهوع و استفراغ
ناراحتی یا درد معده
اگر این اثرات خفیف باشد ، ممکن است طی چند روز یا چند هفته از بین بروند. اگر شدت آنها بیشتر است یا از بین نمی روند ، با پزشک یا داروساز خود صحبت کنید.
عوارض جانبی جدی
در صورت بروز عوارض جانبی جدی ، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. اگر علائم شما تهدید کننده زندگی است و یا فکر می کنید که یک فوریت پزشکی دارید ، با 911 تماس بگیرید. عوارض جانبی جدی و علائم آنها می تواند شامل موارد زیر باشد:

التهاب کبد ، با علائمی مانند:
زردی پوست یا سفیدی چشم شما
خستگی
ادرار تیره
دل درد
تغییراتی در عملکرد مغز شما ، با علائمی مانند:
گیجی
تحریک
افسردگی
توهم (دیدن یا شنیدن چیزی که آنجا نیست)
تاری دید
ضربان قلب غیر طبیعی ، با علائمی مانند:
ضربان قلب سریع
خستگی
تنگی نفس
سلب مسئولیت: هدف ما ارائه مناسب ترین و اطلاعات فعلی به شما است. با این حال ، از آنجا که داروها به طور متفاوتی روی هر فرد تأثیر می گذارند ، نمی توانیم تضمین کنیم که این اطلاعات شامل همه عوارض جانبی احتمالی است. این اطلاعات جایگزین توصیه های پزشکی نیست. همیشه عوارض جانبی احتمالی را با ارائه دهنده خدمات بهداشتی که سابقه پزشکی شما را می داند در میان بگذارید.

رانیتیدین ممکن است با سایر داروها تداخل داشته باشد
قرص خوراکی رانیتیدین می تواند با سایر داروها ، ویتامین ها یا گیاهانی که ممکن است مصرف کنید تداخل داشته باشد. تداخل زمانی است که ماده ای نحوه کار دارو را تغییر می دهد. این می تواند مضر باشد و یا از عملکرد خوب دارو جلوگیری کند.

برای جلوگیری از تداخل ، پزشک باید تمام داروهای شما را با دقت مدیریت کند. حتماً در مورد تمام داروها ، ویتامین ها یا گیاهانی که مصرف می کنید به پزشک خود بگویید. برای اطلاع از چگونگی تداخل این دارو با چیز دیگری که مصرف می کنید ، با پزشک یا داروساز خود صحبت کنید.

نمونه هایی از داروهایی که می توانند باعث تداخل با رانیتیدین شوند ، در زیر ذکر شده است.

داروهایی که نباید با رانیتیدین استفاده کنید
دلاووردین: دلاواردین را با رانیتیدین مصرف نکنید. انجام این کار می تواند اثرات خطرناکی ایجاد کند. رانیتیدین میزان دلاواردین را در بدن شما کاهش می دهد.